- No to przychodzisz w następnym roku. Można spróbować poszukać w innych dolinach, chociaż to nie jest zbyt mile widziane. Kjaardów i dla własnych mieszkańców nie zawsze wystarcza. - A posiadacz kobyły nic nie ma przeciwko wampirom, którzy regularnie zwabiają jego źrebięta na własność? - U Kjaardów nie ma posiadaczy. Tylko przyjaciele, którym oni pozwalają na sobie jeździć. Prościej osiodłać dzikiego dzika, niż cudzego kjaarda, tak że o “kradzieży” nawet mowy nie ma. - To dlaczego sam na zwyczajnym koniu jeździsz? - ze zdziwieniem zainteresowała się Orsana. -Ani jednemu kjaardowi się nie spodobałeś? Rolar wyraziście mlasnął się po prawym kle: - Jedna sprawa - ludzka wiedźma na takiej kobyle, a zupełnie inna - wampir na kjaardzie. Was w najgorszym wypadku obryzgają święconą wodą, a nas wyśledzą w ciemnym zaułku fanatyczni wiedźmini, którzy poświęcili życie polowaniu na wampiry. Przybiją i zgodnie obrabują - niepotrzebnie, co, starali się? Oni doskonale to wiedzą: kjaarda posłuszne tylko nam. - A ja? - No, Smółka jest półkrwi, a ty... ty. - A ja? - stałam się czujna. - E-e-e... Strażniczka - jakoś zaciął się wampir. - A kobyle to obojętny jest mój statut? Dzisiaj Strażniczka, jutro nie. Jeżeli ja, z powodzeniem zamknę Krąg, zwrócę Lenowi rear, to wypadnie mi pożegnać się i z koniem? - Nie, oczywiście. – Rolar wymuszenie się uśmiechnął, jakby na ważnym zebraniu zamiast wina w pucharze podali mu ocet, a on salwą wypił “za zdrowie Władcy” i nie ma prawa nawet zmarszczyć się. -- Prawdopodobnie, ona zobaczyła w tobie niejakie... e-e-e-e... skryte zdolności. - Magiczne zdolności? - Nie wykluczone - chętnie, lecz nieszczerze powiedział wampir, bylebym się odczepiła. Burza zastała nas bliżej wieczora, ale na szczęście, nie w szczerym polu, a obok niedużego zakwaterowania, które wymurowane było przy ścianach zamku - niewysokiego i bez szczególnego bogactwa, lecz dobrze umocnionego. W Belorii takich było pełno, zwłaszcza w głuszy lub bliżej granicy. Zamki zazwyczaj należały do rycerzy z wybitnych dawnych rodów, czyi przodkowie w nagrodę za waleczność otrzymali od króla kawałek niepotrzebnej mu ziemi (jak wiadomo, z dobrymi ziemiami królowie nie rozstają się, obdarzając poddanych bohaterów głównie zgniłymi bagniskami, głuchymi puszczami lub starymi, jeszcze elfickimi zabudowaniami). Z zasady, okoliczni mieszkańcy natychmiast przeprowadzali się bliżej powstającego zamku, sprawiedliwie rozważając, że “będzie bić lżej”, nie mówiąc już o upiorach. W razie napadu wrogów wieśniacy ukrywali się w zamku i pomagali go bronić, a w pokojowy czas płacili rycerzowi niedużą daninę za ochronę od rozbójników, dzikiego zwierza niby wilków i niedźwiedzi, jak również smoków, mających zwyczaj bez popytu raczyć się owcami i krowami. Z daleka wydawało się, że zamek się pali. ,Przebite iglicą niebo wiło się nad zamkiem ogromną czarną wstęgą, rozrzucając macki białych błyskawic i donośnie łomotać w łonie grzmotu. W niektórych miejscach tańczyły purpurowe ogniki. Pochyliwszy się i schowawszy się pod kapturami, my byśmy i tak przejechali obok głównej drogi do zamku, starając się poprosić o nocleg w jedną z chatek, lecz Rolar w porę zobaczył kłaczek pergaminu, drżącego na wietrze wokoło wbitego w słup milowego gwoździa. - Wolha to twoja działka. -- Wampir niebezpiecznie zawrócił Karasika, dając mi podjechać do słupa. - Trze – ba egzoryzma i proszącej magiszkiej pomocy dla bidnych ludzi, bo tam zjawa w po – mie –szcz- enia typu zamak Ap-ła-ta... - przeczytałam, z trudem rozpoznając pokręconych runy półanalfabety skryby. -- Tpru, Smółka! Fe! Wypluj! No ot, teraz ja nigdy się nie dowiem, ile kosztuje wydalenie przewidzenia z pomieszczenia typu zamek. Orsana podniosła oczy na zamek. - Z tego, tak? - zainteresowała się, i w tej samej chwili, jakby odpowiadając na jej pytanie, za zamkiem z trzaskiem uderzyła błyskawica, podniósłszy snop iskier powyżej iglicy. -- Chodź, zainteresuj się! Rolar roześmiał się i szarpnął za lewe lejce, zmuszając Karasika wrócić na ścieżkę. - A dlaczego by i nie? - pomyślałam głośno. -- Przeczekać w zamku jest bezpieczniej, niż w polu lub na pustym podwórzu. - Wolha, ty zwariowałaś – przekonana oświadczyła Orsana. – Tam jest zjawa! - No i co? A jak ciebie ukąsi? - Wszystkie zjawy, które widziałem - wszczął rozmowę Rolar - były albo przebranymi dzieciakami albo urojeniem białej gorączki. Jeżeli podeprzemy drzwi łóżkiem i nie będziemy nadużywać chmielnych napoi, to najgorsze, co oni mogą nam zrobić to pojęczeć i pobrzęczeć łańcuchami pod drzwiami. - Bywają i prawdziwe zjawy - nie zgodziłam się. -- I nawet z zupełnie materialnymi łańcuchami, jak walną cię po głowie – mało zobaczysz! - No dziękuję, pocieszyłaś! - parsknęła Orsana. - Nie bój się, dziecinko. -- Rolar, podjechawszy do Orsany, pieszczotliwie pogłaskał dziewczynę po mokrej głowie. - Od zjawy jeszcze nikt nie umarł, najczęściej od zawału. Ty jesteś panna młoda, zdrowa, w najgorszym wypadku - posiwiejesz. Orsana, uparcie kiwnąwszy głową, zrzuciła jego rękę: - Zjawa jak zjawa, rezygnujemy? W końcu prześpię się na czystych prześcieradłach. - Szanuję - poważnie powiedział Rolar. -- Większą waleczność, niż pokonanie własnego tchórzostwa. - Wolha, może ja jego zabiję? - z nadzieją zapytała Orsana. -- Mu wszystko jedno, potem i tak wskrzeszą, a ja choć duszę odprowadzę! Rolar zmarkotniał. Nie odpowiadając na te przytyki, uważnie obejrzał kamienne ściany z wąskimi okienkami i niegłośno wymamrotał: - Chyba łożniacy nie odważą się otwarcie szturmować zamku, a jeżeli pod pretekstem polowania na zjawę uda nam się wprosić się na nocleg, do rana zostawią nas w spokoju. - O jakim spokoju mówisz? - z nerwowym spojrzeniem uściśliła najemniczka. Wampir jest sceptycznie parsknął: - Spieramy się, czy w zamku są dzieci lub półprzytomna babka lub ciotka z manią prześladowczą albo służąca - lunatyczka lub wiecznie pijany krewny? - Spierajmy się, czy tam jest prawdziwa zjawa? - Ja nie patrząc wyciągnęłam rękę, Rolar ścisnął ją, a Orsana położyła dłoń z góry, zatwierdziwszy spór. Drzwi otworzyły się po trzecim stuknięciu, a raczej, po rozjuszonemu kopnięciu nogą - pukać w grube deski pięścią było na próżno, zaprzestałam tego po pierwszej próbie. - Dzień dobry! – w uniżenie przeciągnęła dwójka, patrząc na nas od góry do dołu. Dwie pary są niebieskich oczu, dwa zadarte noski. U chłopaka – zwichrzona czuprynka, u dziewczynki – dwa grube proste warkoczyki za uszami. Maluchy nie miały dziesięciu lat, najwyżej dwa. - Aha! - wiele mówiąco okazał Rolar. -- Dzieci! - Diera, Słar! - zalamentowano z góry. Ktoś, podskakując, naprędce schodził po wąskich stopniach krętych schodów. -- Ile razy ja wam mówiłam - nie otwierajcie sami drzwi, przyjdzie zła ciocia wiedźma, włoży was w worek i zaniesie sobie na obiad! Dzieci spojrzały - na mnie z niemym zachwytem. Dziewczynka nawet usta otworzyła, pokazawszy dwa rzędy równych mlecznych zębów. “Zła ciocia” zmieszana cofnęła się za plecy Rolara, nie wykazując życzenia zanosić urwisów gdzie by to nie było. Zza schodów wynurzyła się kobieta nieobjętej formy. Puszyste wspaniałości jej ciała mocno obciągała jaskrawo-różowa sukienka z białym koronkowym spodem, a spód puszystych halek nie wyglądał uroczyście z pomponami i białymi robionymi na drutach pończochami. Zobaczywszy gości, dama (najwidoczniej niania) spostrzegła się, głupio szarpnęła spódnice, wyprostowała się i przestawiła się na ciężki majestatyczny chód. Niestety, na ostatnim stopniu straciła równowagę i niania, pisnąwszy, machnęła rękoma i z grzmotem opadła na podłogę – z zawistnym śmiechem dzieci. Rolar pośpiesznie poszedł, podawszy rękę ofierze natartych woskiem schodów. Wypadało mu chwycić się za poręcz drugą ręką - podnieść tak dobrze odżywioną damę bez oparcia okazało się nie tak prosto. Postawiona na nogi, niania przede wszystkim kazała dzieciom iść na górę i umyć się przed kolacją. Parka niechętnie podporządkowała się; zresztą, dobiegłszy do pierwszego piętra, zwiesili się na poręczy, podsłuchując i oglądając gości. Jak się wyjaśniło, skrawek pergaminu wisiał na słupie nie pierwszy dzień. - Czarownicy? Za zjawą? - ze sporym lekceważeniem zainteresowało się babiszcze. - Zgadli - po lekkim zamęcie potwierdziłam. - A co tam wróżyć? – zachichotał tłuścioch. - Chodzicie i chodzicie, spokoju nie ma żadnego! W tym tygodniu wiedźmina ze schodów zrzuciło, wczoraj dajn sam odszedł. Zachlapał, starzec, wszystkie kąty woskiem i zioła nadymił - u odegrało się to na gospodyni - migreną. A wy z czym przyszliście? Gospodyni powiedziała - bez dyplomu nikogo nie wpuszczać, dosyć. Bo wynajęliśmy tamtym razem druida-samouka, tak u gospodyni kotka ukochana przepadła i dotychczas skądś z pod podłogi padliną razi! - Mam dyplom. -- włożyłam rękę za pazuchę i rozwinęłam przed nosem ciotki zmięty zwitek z pieczęcią. - My piśmienności nie nauczeni - przewarczała z niekłamanym szacunkiem. – Pójdę do gospodyni i zreferuję. Wyrwawszy ode mnie dyplom, nianię z dziwnym dla jej figury żwawością zadreptała po schodkach. Jasnoblond główki w górze schody zgodnie zniknęły.