- Przywołałaś mnie myślami – odpowiedział łagodnie. Spojrzała mu w oczy, ciemne i zamglone pożądaniem. To nie był sen. Edward zawładnął nią całkowicie, pozbawił woli i świadomości... - Wiesz - szepnął w jakiś czas potem – chciałbym to zrobić bez pośpiechu i chyba nie w wodzie. Bella skinęła głową. - Trzymaj się - powiedział i podciągnął ją na brzeg basenu. Bella obejmowała go za szyję, a jej głowa spoczywała na jego szerokiej piersi. - Opaliłaś sobie ramiona. Nie bolą? – zapytał nagłe. - Tak bardzo cię pragnę - odpowiedziała, kiedy układał ją na łożu - że reszta się nie liczy. Nie chcę już dłużej walczyć. - Przeszedł ją dreszcz. - Skoro już teraz jest tak pięknie, to co poczuję, gdy będziesz we mnie? - To samo, co z twoimi innymi kochankami - odpowiedział lekko. Jej ciało zamarło nieruchome, jak zamiera pustynia po zachodzie słońca, pozostając zimna i pusta. Edward patrzył na nią, oczekując wyjaśnienia takiej reakcji. - Nie miałam innych kochanków – odpowiedziała ostrożnie. Czuła, że ją obserwuje, ale była zbyt zmieszana, by spojrzeć mu w oczy. W końcu milczenie stało się nieznośne. - Masz do mnie żal? - zapytała cicho. - Tak - odpowiedział krótko. - Nie rozumiem, dlaczego tak koniecznie chcesz mnie przekonać o swojej niewinności. Bella słyszała w jego głosie wyraźny niesmak. - Ale ja nie ... - zaczęła się bronić. - Ja też nie - zgodził się z nią Edward. Owinął biodra porzuconym przez nią ręcznikiem. Bella bezradnie wzruszyła ramionami. - Ty byłeś jedyny. Patrzył na nią w milczeniu tak długo, że jej serce przyspieszyło rytm z lęku przed niewiadomym. - Wziąłem to, co zaofiarowałaś. Kobieta nie kąpie się nago w bliskości mężczyzny, jeżeli nie zamierza go sprowokować. Nie znalazła odpowiedzi, więc tylko zarumieniła się z upokorzenia i wstydu. Unikała jego wzroku, niepewna o co jeszcze zamierza ją oskarżyć. - Przyszedłem zapytać, o której chcesz zjeść. Tu, w Zuranie, jadamy później niż wy w Anglii, ze względu na upał. - Właściwie nie jestem głodna - jej głos brzmiał bardzo słabo. Słyszała szelest materiału, z czego wnioskowała, że się ubiera. - W takim razie zjemy później – odpowiedział obojętnie. Edward poddawał rozpaloną twarz powiewowi lekkiej bryzy od oazy, ciesząc się jej świeżością. W trzcinach jakiś ptak wołał ostrzegawczo, a w świetle księżyca widać było rybę polującą na komara. Całe ciało paliło go od niezaspokojonego pragnienia, ale przede wszystkim czuł ogromne rozczarowanie i niesmak. Zdążył już nabrać do Belli zaufania i było mu przykro, że się zawiódł. Wierzył, że zaczęło się pomiędzy nimi coś cennego i wyjątkowego i że ona będzie w stosunku do niego uczciwa. Nie bardzo rozumiał, dlaczego nie przekazał jej jeszcze wiadomości od szefa policji. Nie było już sensu, by tu pozostali, nie miała sensu jego nadzieja, by mogli dzielić coś więcej niż tylko wzajemne pożądanie. Czy tego chciał? Oczywiście, ale w gruncie rzeczy chciał dużo więcej. Chciał jej w swoim łóżku i w swoim życiu. Chciał oddać się jej w całej pełni, chciał oddać jej serce i duszę, obdarzyć zaufaniem i miłością, tymczasem ona ofiarowywała mu infantylne zapewnienia o swoim dziewictwie. Zaraz po kolacji powie jej, że wracają do Zuranu. Spalone na słońcu barki, plecy i ramiona piekły ją dość mocno i Bella skrzywiła się, oglądając w lustrze zaczerwienioną skórę. Nie było to jeszcze typowe oparzenie słoneczne, ale i tak wrażenie było dosyć nieprzyjemne. Nie miała teraz ochoty na ponowne spotkanie z Edwardem, ale wiedziała, że jeżeli się nie pojawi, to on przyjdzie po nią i tak czy siak, nie uniknie spotkania. Edward zaproponował, żeby zjedli w jego apartamencie, położonym po przeciwnej stronie willi. Umówiona godzina zbliżała się nieubłaganie. Bella żałowała, że nie ma niczego, co mogłaby narzucić na bolące ramiona. Mocno zaróżowiona skóra odcinała się wyraźnie od czarnego topu na ramiączkach. Nie miała jednak wyboru. Edwarda spotkała przy wejściu. - Właśnie po ciebie szedłem - w jego głosie pobrzmiewała chłodna rezerwa. Pokój, do którego ją zaprowadził, był urządzony zaskakująco nowocześnie, biorąc pod uwagę tradycyjny styl willi jako takiej. I w jakiś sposób to połączenie tradycyjnego wystroju z oszczędnym stylem nowoczesnych mebli jednocześnie koiło i drażniło zmysły. Zestawienie szlachetnych kształtów hebanowej szafki i stolików do kawy ze skórzanymi sofami w tonacji złamanej bieli z rozrzuconymi w pozornym bezładzie barwnymi kilimami, stwarzało atmosferę komfortu, a surowość stylu łagodziło bogactwo barw. Obrazy i rzeźby stanowiły doskonałe pendant do otoczenia i Bella miała ochotę wyciągnąć rękę i dotknąć malowideł bogatych w szkarłat i pomarańcz, przedstawiających wschód słońca ponad bezkresem pustyni. Podwójne drzwi otwierały się na mniejszy pokój jadalny, oddzielony od wewnętrznego dziedzińca, teraz ciekawie oświetlonego, rozsuwaną przeszkloną ścianą. - Po przeciwnej stronie mam niewielką kuchnię - wyjaśnił Edward. - Czasem tak jest wygodniej. Przynajmniej nie przeszkadzam mojemu kucharzowi, Arubowi. - Mogę w czymś pomóc?- zapytała Bella, która, pomimo uprzejmości i swobodnego zachowania Edwarda, nie zdołała pozbyć się skrępowania. - Nie, wszystko już gotowe. Edward przyglądał się jej uważnie. - Masz podrażnioną skórę - zauważył. - Trochę. To moja wina. Powinnam była bardziej uważać. -I nie chodziło wyłącznie o słońce. Bella nie mogła zrozumieć swojego uczucia do Edwarda, wiedziała jednak, że nie jest pierwszą kobietą, która wpadła w podobną pułapkę. Najlepsze, co mogła zrobić, to wrócić do Anglii i zapomnieć, że się kiedykolwiek spotkali. Nawet gdyby chciał się z nią kochać, niczego by to nie zmieniło. Z pewnością jednym z najbardziej przykrych i niszczących przeżyć, jakich może doświadczyć kobieta, jest seks z człowiekiem, którego ona kocha, a który nie kocha jej. Chyba że potrafi sobie wmówić, że jest kochana. Wtedy zyska szczególne wspomnienie, które wciąż jednak będzie tylko kłamstwem. Chyba że nie przyzna się do tego sama przed sobą, szeptał jej wewnętrzny głos. Zaczerpnęła tchu. - Jak długo tu jeszcze zostaniemy? Spojrzał w bok, jakby coś przyciągnęło jego uwagę.