uśmiechnął się blado. – Plato... – Idź, mała. – Podał jej rewolwer Barbary. – Mój jest za bardzo skomplikowany. Umiesz nacisnąć spust? – Chyba tak. Widziałam sporo filmów. Jak się go zabezpiecza? Plato podniósł na nią przekrwione oczy. – Po prostu naciśnij ten cholerny spust. – Jeśli będę musiała. – Skinęła głową. – I zaufaj Sebastianowi. On wie, że na wszystko jest odpowiednia chwila, i zawsze działa po swojemu. Zaufaj mu, Lucy. – Skoro wyrzekł się przemocy... – Wyrzekł się niepotrzebnej przemocy. Ale jeśli Mowery grozi bronią jemu czy senatorowi, to już zupełnie inna sprawa. Lucy, jeśli Sebastian nie będzie mógł przebić muru, to obejdzie go dokoła, ale zawsze znajdzie jakiś sposób. Zamrugała powiekami, odpędzając łzy. – Mam nadzieję, że się nie mylisz. Ciałem J.T. wstrząsnął nagły dreszcz. Usta miał sine, a pod oczami sińce. – Mamo, nigdzie nie idź. Boję się. Lucy spojrzała na swoje dzieci. Ich ojciec nie żył, dziadek w tej chwili był na muszce bandyty. Gdyby jej coś się stało, Madison i J.T. trafiliby pod opiekę jej rodziców w Kostaryce. Nie miała prawa niepotrzebnie ryzykować. To nie była kwestia odwagi, lecz odpowiedzialności. Musiała zaufać Sebastianowi. – Wyjdę policji naprzeciw i dopilnuję, żeby przysłali tu ekipę ratowniczą. J.T. może iść ze mną. Dasz radę, mały? Wsunął rękę w jej dłoń. Lucy czule pocałowała Madison. Plato słabł z każdą chwilą. – Powiedz im, żeby się pospieszyli, bo gotów jestem zepchnąć uroczą panią Allen ze skały i wracać do domu. Pomimo zmęczenia i przerażenia, J.T. dzielnie dotrzymywał kroku Lucy. Podeszli ścieżką do drogi dojazdowej. Gdy stanęli na skraju lasu, J.T. gwałtownie wstrzymał oddech i mocno uścisnął rękę matki. W tej samej chwili również i ona dostrzegła na drodze trzech mężczyzn. To był Jack i Sebastian, a o kilka kroków za nimi ten trzeci. Darren Mowery. – To on – szepnął J.T. Lucy pochyliła się do niego. – Wracaj i powiedz o tym Platonowi. Wiedziała, że Plato nie jest wstanie w niczym pomóc, ale nie mogła teraz ciągnąć ze sobą syna. J.T. zawahał się. Lekko go popchnęła i chłopiec pobiegł w stronę, z której przed chwilą przyszli. Mowery jednak ich usłyszał albo wyczuł czyjąś obecność, bo obrócił się w jej stronę. – Rzuć broń na ziemię, Lucy, bo zastrzelę Sebastiana. Dopiero teraz przypomniała sobie, że ma rewolwer. Podniosła go wyżej i wymierzyła w Mowery’ego. – Jeśli strzelisz do Sebastiana, to ja strzelę do ciebie. Sebastian obrócił się powoli, bez słowa. Lucy nie wiedziała, co teraz zrobić. Nie umiała strzelać i nie znosiła broni. Wstrzymała